Jæja…

Nú er komið að stórbloggfærslu (hún er skrifuð í svokölluðum belgogbiðustíl og ég biðst fyrirfram velvirðingar á málfars og stafsetningarvillum):

Síðasta færsla mín endaði með þeim skilaboðum að ég væri að fara norður með barnadót og að gera íbúðina klára fyrir komu sonarins í heiminn en ýmislegt (eiginlega allt) fór öðruvísi en áætlað var.

Þegar ég kem keyrandi norður að kvöldi sunnudagsins 10. maí grunaði mig ekki að sonur minn yrði kominn í heiminn 5 tímum seinna. Ég kom upp úr kl 20 það kvöld 0g fór beint á spítalann til að hitta Þuríði. Hún var hress, með smá hausverk en annars góð að eigin sögn. Ég sat hjá henni þangaði til að verða 22:30, skellti mér þá heim, ætlaði að fá mér að borða, fara í sturtu og reyna svo að sofna því ég var frekar þreyttur eftir keyrslurnar suður og norður. Daginn eftir ætlaði ég að tæma bílinn af dóti, setja saman barnarúm, vöggu, skrifborð og skiptiborð, skúra, vaska upp og setja í eina eða tvær þvottavélar. Þegar ég kem úr sturtu rétt eftir miðnætti hringir síminn. Þuríður segir mér að drífa mig á spítalann því að það sé búið að ákveða að taka soninn með keisararskurði núna strax. Hausverkurinn hafði versnað og Þuríður var farinn að sjá stjörnur fyrir augunum. Alexander (læknirinn okkar) vildi ekki taka neina sénsa og við treystum honum fullkomlega. Hálftíma síðar er ég kominn í grænan skurðstofugalla, með hárneti og í klossum. Ég fékk að vera viðstaddur aðgerðina og hélt í höndina á Þuríði sem var vakandi á meðan öllu stóð. Klukkan 01:31 þann 11. mái kom sonur minn í heiminn. Hann grét stuttu seinna og ég fékk að skoða hann aðeins. Hann var 7 merkur (sem er oggupínuponsulítið) og 44 cm á lengd. Myndarpiltur í alla staði. Aðgerðin gekk vel og heilsaðist móður afar vel. Henni var rúllað upp á gjörgæslu og var þar yfir nótt. Ég fór upp á barnadeild til að kíkja betur á drenginn og taka myndir fyrir Þuríði sem hafði aðeins fengið að sjá hann í nokkrar sekúndur eftir að hann kom út. Næstu tveir dagar gengu fyrir sig eins og við var að búast. Þuríður braggaðist nokkuð vel og var fljótlega farinn að ganga. Drengurinn var hress, var í hitakassa en þurfti ekki hjálp við anda. Allt virtist vera í lagi. Honum var strax gefið nafnið Ernir.

Að morgni miðvikudagsins 13. maí kom ljósmóðir til okkar og sagði okkur að Erni hefði hrakað nokkuð um nóttina, hann hafði ekki melt neitt af matnum sem hann fékk klukkan 23 og var kviðurinn á honum uppblásinn, stífur og eldrauður. Læknarnir héldu að þetta væri líklegast sýking í kringum naflann og höfðu sett hann á sýklalyf til að vinna á henni. Við drifum okkur til að kíkja á hann og þá, samkvæmt lækni og hjúkrunarkonu, leit hann betur út en um nóttina. Töldu þær að þetta væri að öllum líkindum bara sýking sem að sýklalyfin myndu vinna á. Við fórum með þessar fréttir aftur yfir á fæðingadeild þar sem ég reyndi að róa Þuríði því að hún þurfti að hvíla sig. Þegar hún var að sofna sagði ég henni að ég ætlaði að fara heim og þvo barnaföt og föt á mig. (Þegar þarna var komið við sögu hafði mér tekist að skellaí eina vél daginn áður með fötum af mér og Þuríði, það átti eftir að koma sér vel síðar). Þuríður bað mig um að koma við hjá Erni á barnadeildinni og athuga með hann. Þegar ég er að stíga út úr lyftunni hjá barnadeildinni mæti ég lækninum hans sem segir mér að þeir ætli að senda Erni suður með sjúkraflugi vegna þess að honum hafi hrakað aftur um hádegið. Ég fer með lækninum til Þuríður þar sem hún útskýrði fyrir okkar afhverju það ætti að senda hann suður. Læknarnir óttuðust að hann gæti verið með gat á görnunum sem kæmi þannig í veg fyrir að hann gæti melt. Fyrir sunnan væru sérfræðingar í fyrirburum og betri myndavélar og græjur. Þetta væri varúðarráðstöfun þar sem þetta væri að öllum líkindum bara sýking. Ég fékk 10 mín til að hendast heim til að setja í tösku föt og aðrar nauðsynjar ásamt því að láta foreldra okkar vita. Ég flýtti mér svo mikið að ég steingleymdi að taka aukabuxur á mig eða aðra skó. Ég fór suður á sandölunum. Sjúkraflugið tók á. Aumingja Þuríður var náttúrulega í engu standi tilfinningalega til að takast á við þetta og ekki bætti það úr skák að hún var óluð niður í fluginu og lá þannig að hún sá ekki Erni. Ég þurfti því að halda andlitinu og hughreysta hana alla leið suður. Ernir var í 200 kg ferðahitakassa og varð alls ekki meint af fluginu. Með í för voru nýburalæknir og sjúkraflutningamaður sem reyndust okkur vel á leiðinni.

Við komuna á Landspítala-Háskólasjúkrahús við Hringbraut fengum við móttökur sem við áttum alls ekki von á þrátt fyrir viðvaranir ættingja. En meira um það seinna. Þeim verða gera betri skil hér seinna. Við skulum bara orða það þannig að ég er ennþá reiður.

Ernir fór beint á vökudeild barnaspítala Hringsins og var settur í alls kyns prufur og myndatökur. Þegar við loksins hittum lækni sagði hann okkur að þeir sæju ekkert á myndum sem benti til gats á görnum og líklegast væri þetta bara sýking. Hann væri kominn á sýklalyf og að við ættum bara að taka einn dag í einu. Við hjónaleysin voru uppgefin, pirruð og áhyggjufull. Þuríður var lögð inn og ég svaf á sófanum hjá Dórótheu og Magna. Daginn eftir náði Þuríður að útskrifa sig og við gistum hjá mömmu hennar í eina nótt en síðan fengum við íbúð hjá Barnaspítalanum sem ætluð er foreldrum barna sem dvelja þar og eru utan af landi. Þá nótt (aðfaranótt laugardagsins 16.maí) sváfum við loksins heila nótt. Ég hafði ekkert sofið að ráði frá því að ég fór suður viku áður til að sækja dótið og þegar ég lagðist upp í rúmið í lánsíbúðinni þá gat ég ekki meir. Ég var svo uppgefinn. Ég gat loksins leyft mér að hafa áhyggjur því að ég þurfti að stappa stálinu í Þuríði og láta hana ekki sjá að ég hefði áhyggjur. Það einhvern veginn hlelltist það yfir mig að ég væri orðinn pabbi, að ég bæri ábyrgð á þessu litla kríli, að ég ætti að koma honum til manns. Það er erfitt að lýsa þessari tilfinningu með orðum. En ég var svo áhyggjufullur en samt svo glaður um leið.

Næstu dagar í Reykjavík snérust um Erni. Frá hádegi og til miðnættis vorum við hjá honum á þriggja klst. fresti og skiptum á honum og gáfum honum að borða. Það tók yfirleitt um klukkutíma. Við höfðum því tvo tíma á milli gjafa sem við nýttum í að heimsækja ættingja, versla nauðsynjar og til að mjólka Þuríði sem mjólkar eins og verðlaunakýr úr Borgarfirðinum. Eftir u.þ.b. 3-4 daga í Reykjavík var sýkingin horfin og Ernir farinn að drekka og kúka eins og herforingi. Hann fór loksins að þyngjast. Í dag er hann 49 cm á lengd og tæp 2500 grömm. Hann fæddist 44 cm og 1805 grömm. Þannig að hann braggast vel. Á laugardaginn síðasta fengum við að fara í svokallað foreldraherbergi á spítalanum. Þangað fá foreldrar að fara með börnin áður en þau útskrifast til að athuga hvort að allt gangi vel fyrir sig. Barnið borði vel og að foreldrarnir geti sinnt því án þess að fá taugaáfall. Við vorum þar í tvær nætur og allt gekk vel. Í gær var Ernir síðan útskrifaður, þrem vikum eftir að hann fæddist. Þvílíkur léttir. Við gistum eina nótt hjá mömmu hennar Þuríðar og ætlum að leggja af stað keyrandi norður á eftir. Þuríður hefur ekki komið heim í íbúðina í mánuð og verður gaman að koma með hana í hreina og fína íbúð þar sem allt er klárt og fínt. Ég fór nefnilega vinnuferð norður til að ganga frá íbúðinni. Fékk far með Kiddý systir  og Tóta sem voru að fara í brúðkaup. Ég ætlaði að gista eina nótt, ganga frá íbúðinni og keyra svo suður á bílnum okkar. Ég spurði Dórótheu hvort að hún vildi koma með til aðstoða mig og vera selskapur minn á leiðinni. Það var ekkert mál og þar sem við fórum á miðvikudegi norður og komum á uppstigningardegi til baka þá ákvað Magni að slást með hópinn. Þetta einvala lið hjálpaði mér mikið. Okkur tókst að þrífa alla íbúðina, ganga frá öllu dóti, setja allt saman og þrífa og strauja öll barnafötin. Ástarþakkir fyrir hjálpina.

Við Þuríður höfum stundum svarað illa í símann og gleymdum oft að láta vita og hefðum viljað hitta mikið fleiri en við gerðum en það gafst ekki alltaf nægur tími til þess. Við erum hins vegar alveg til í að taka á móti gestum fyrir norðan fyrir þá sem langar að koma í heimsókn. Við vorum ekki oft í internetsambandi og blogguðum því lítið og vorum eiginlega ekkert á facebook  eða msn. Okkur tókst þó nokkrum sinnum að henda inn myndum af Erni á síðuna hans. nino.is/ernirben

Ef ykkur langar í lykilorðið ekki hika við að senda mér facebook skilaboð, sms eða e-mail. Á síðunni hans er líka ítarleg frásögn sem Þuríður skrifaði um atburðarrásina og svo líka á thuridurp.bloggar.is

Takk fyrir allar kveðjurnar og ég mun fljótlega setja inn fleiri færslur og kannski myndir líka.