Mikið búið þegar þetta er búið…

Ég hef ekki bloggað síðan fyrir páska. Það hefur sínar eðlilegu skýringar. Það hefur verið mikið að gera í skólanum síðasta mánuðinn (ég er ekki hættur enn!). Ég sé fram á klára þessu önn, á aðeins eftir 3 próf og 2 verkefni. Síðasta próf er 7. maí og daginn eftir á ég að mæta til vinnu á Hótel Reynihlíð sem aðstoðarmaður kokksins. Ég verð að vinna þar í sumar og leggst það bara mjög vel í mig. Ég held að ég eigi vel heima í eldhúsinu, svo fæ ég ábyggilega líka að vaska upp og þrífa eitthvað 🙂 Þuríður stækkar örlítið á hverjum degi og eykst gremjan sömuleiðis hjá henni í sama hlutfalli. Hún vill fara að klára þetta og lái henni hver sem vill. En það eru allir heilbrigðir og það gengur allt vel. Það er búið að fá barnavagn, skiptiborð, bleyjur (við ætlum í taubleyjurnar), samfellur og svo er búið að prjóna peysur, húfur og sokka. Mig hlakkar rosalega til að verða pabbi og get ekki beðið að fá að handleika krakkann. Við styttum í sífellu nafnalistan og vonandi verðum við búin að velja þegar Kólumbus ákveður að láta sjá sig.

Mig langar að nota þessa bloggsíðu til að minnast afa míns sem lést um páskana. Ég skrifaði ekki minningargrein þar sem ég hreinlega gat það ekki á þeim tíma. Ég bara gat ekki fengið mig til þess. En núna er ég búinn að kveðja afa og langar að skrifa örlítið um hann.

Á föstudaginn langa lést afi Hreinn. Hann hafði fengið slag um viku áður og var lagður inn á sjúkrahús. Talið var að hann ætti ekki mikið eftir en ekki vitað hversu mikið. Ég og Þuríður komum vestur á þriðjudegi fyrir páska. Ég kíkti á afa á miðvikudeginum en þá steinsvaf hann og við ákváðum að vekja hann ekki. Á föstudeginum fréttum við það að honum hafi hrakað og eigi ekki mikið eftir, muni jafnvel ekki lifa af daginn. Ég fór niður á sjúkrahús til að kveðja afa. Ég var engan veginn tilbúinn til að takast á við það. Afi andaði hægt og gat eki tjáð sig og varla hreyft sig. Ég átti erfitt með að horfa á hann en það hjálpaði að tala við ömmu sem sagði mér að það væri fyrir bestu að hann færi núna því að afi myndi aldrei vilja vera í hjólastól eða eiga heima á sjúkrahúsi. Ég sættist á þessi rök ömmu en var ósáttur, vildi ekki missa hann. Við fórum heim til að borða og tókum ömmu með okkur. Þegar við ætlum svo að setjast niður við matarborðið hringir síminn, amma er boðuð niður á sjúkrahús í hvelli. Hún rétt náði að kveðja afa sem lést rétt um hálf átta. Ég var bæði sáttur við að þetta væri búið en á sama tíma ekki sáttur við að missa hann. Hann átti ekki að fara strax. Hann átti að fá að halda á syni mínum.

Á laugardeginum hittist fjölskyldan öll eins venja er á páskum, við elduðum lambalæri og áttum góða stund þrátt fyrir nokkur hávaða rifrildi um homma og facebook. Ég kíkti á aldrei en mig langaði eiginlega ekki að vera þar, ég vildi helst vera heima.

Á mánudeginum keyrðum við Þuríður heim aftur til að fara í skólann og skila verkefnum. Ég flaug síðan vestur aftur á fimmtudegi. Kistulagningin var á föstudeginu, Ég hef aldrei tekið þátt í því áður. Það var mjög erfitt og ómögulegt að halda aftur af tárunum. En þetta var nauðsynlegt og mjög gott að geta kvatt afa sinn svona. Afi var jarðaður á augardeginum. Athöfnin var yndisleg. Karlakórinn Ernir söng og flutt vöru uppáhalds lögin hans afa. Ég var kistuberi og er það eitt það erfiðasta sem ég hef gert á minni stuttu ævi. En ég er svo feginn að hafa geta gert það.

Ég mun sakna hans svo ótrúlega mikið. Ég eyddi flestum af mínum æskusumrum í Aðalvík með ömmu og afa. Og ég átti heima í kjallarnum hjá þeim í næstum því tvö ár. Ég sé mest eftir því að hafa ekki verið duglegri við að heimsækja afa og vera með honum á meðan ég hafði tækifæri til. En afi var orðinn þreyttur eftir erfið veikindi og var alls ekki sáttur við stöðu sína. Minnið glöppótt og þrekið ekki að það sama og hann var vanur. Nú hvílist hann og getur gert það sem honum langar til. Ég hef minningarnar og þær eru margar. Ég mun aldrei fara til Aðalvíkur eða um borð í skektuna án þess að minnast afa míns sem kenndi mér svo margt og sagði mér svo margar sögur. Hann var stríðinn en aldrei leiðinlegur. Hann var besti afi í heimi. Megi hann hvíla í friði.